Άνευ λόγου

Έβγαλα την καρέκλα στο μπαλκόνι.

Τέντωσα τα πόδια

και σπρώχνοντας

τα κάγκελα

το κεφάλι μου γέρνει

και ακουμπά

τον τοίχο.

Είμαι μία βάρκα

μετέωρη.

Μια κατσαρόλα άδεια.

Ένα μωρό

αγέννητο

έξω απ'τα νερά του.

Ένα φεγγάρι

που αγκυλώνει.

Μια τραμπάλα 

ξεχασμένη.

Ένα κορμί αφημένο

να νοιώθει

τις οριζόντιες σταγόνες της βροχής

-Σάββατο βράδυ-

κοιτώντας

την μπουγάδα

της απέναντι 

που ήξερε από πάντα

πως ν'απλώνει 

τ'ασπρόρουχά της

για να στεγνώνουν

γρήγορα. 

Αν το θελήσεις

έλα και κάνε με

αιώρα

απάνω μου να είσαι

και ν'αναρωτιέσαι 

τι με κάνει 

να γίνομαι

τις νύχτες με βροχή

σταγόνα

για να σε χωρέσω.