From souvenirs to souvenirs

Η μανία του ανθρώπου για ενθύμια. 

Αγορασμένα ή δωρισμένα, φτιαγμένα από εσένα τον ίδιο ή από ανθρώπους αγαπημένους. Κοσμούν  την μνήμη μας, την ζωή μας. 

Μας  κάνουν να αισθανόμαστε ωραίες στιγμές που έφυγαν μα υπήρξαν.

Το ωραίο είναι πάντα μελαγχολικό. Γιατί είναι φευγαλέο, δεν αποθηκεύεται, δεν μπορεί κανείς να το ζήσει ξανά αυτούσιο. Μονάχα εντός του.

Το πρώτο φιλί, ο έρωτας, το παιδικό δωμάτιο, οι  φίλοι, για πολλούς είναι πια μόνο ανάμνηση. Ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών, ένα σημειωματάριο με τηλέφωνα και διευθύνσεις

που δεν ισχύουν πια, που φέρνουν δάκρυα και νοσταλγία.

Νοσταλγία. Αυτός ο γλυκόπικρος πόνος και η  

ανικανοποίητη λαχτάρα για επιστροφή στο γνώριμο παρελθόν, 

όταν φαντάζει μάταιο και δυσκολότερο το άγνωστο μέλλον.

Κι όταν διαπιστώσεις πως, άλλα θέλησες, άλλα αγάπησες και άλλα έζησες, 

προσπαθείς να ζήσεις λίγο ακόμη. 

Να αγαπήσεις λίγο ακόμη. 

Να ερωτευθείς λίγο ακόμη.

Να νοσταλγήσεις λίγο ακόμη.

Μικροαντικείμενα στο ράφι που γεμίζουν τη ζωή μας.

Ενήλικη Λολίτα

Ένα καλοκαίρι
νόθο παιδί
του έρωτα
και μια πέτρα
το σώμα της
ακουμπούν
φλούδα από καρπούζι
το στήθος της
σπαρταράει
στην λάβα
των δακτύλων τους.
Πόσο πονάει
το χάδι
που δεν το θέλησες;

Αμπέλια οι υποσχέσεις
και το κρασί τους θάλασσα
για να μοιράσεις
τα έχε γεια σου
κι όλες σου τις πέτρες.
Τι άλλο έμεινε
στις τσέπες
τα βράδια θα το ψάξεις.

Μία μία να χαθούν
οι ιδρωμένες νύκτες
που ρίζωσαν
φύκια στην αυλή σου
να τα κοιτάς και ν' απορείς
ποιος φύτεψε
το αλάτι στο κορμί σου.

Πως έγινε και χάθηκε
ο Αύγουστος ετούτος
κι η νιότη των ματιών σου
πριν ακόμη φιληθείς
απ' τις στάχτες του ήλιου
αργά
πολύ αργά
θα το σκεφτείς
καθώς θα πνίγονται
μπροστά σου

οι άνδρες και τα όνειρα
η ομορφιά και τα μελτέμια
κι εσύ
εσύ;

Ως το τέρμα

Θα τρέξω 

μέχρι εκεί 

που η απόσταση 

ανάμεσά μας

δεν θα 

διανύεται 

με πόδια.

Καρτ ποστάλ

Κι έβλεπα 

τα καράβια να περνούν

ένα ένα

να χάνεται

πίσω από τον βράχο μας

τον ολόδικό μας

κι ένοιωθα

τις μέρες να περνούν

και μία μία

να χάνεται

μέσα στα σκοτάδια μας

τα εντελώς δικά μας.

Αν μ'αγάπησες

ξημέρωσε με.

Φυτολόγιο

Εγώ θα περιμένω

μου' χες πει.

Ριζώνουν τα πόδια μου

και η προσμονή μου δέντρο

αειθαλές και ελπιδοφόρο.

Ήρθα ένα φθινόπωρο.

Άμαθο σπουργίτι ήμουν.

Δίψαγα για τα κλαδιά σου.

Ονειρεύτηκα φωλιές

καρπούς

έρωτες. 

Και σε βρήκα.

Χλωμό και αλλιώτικο. Ελλιπή και φυλλοβόλο.

A imagen y semejanza / Κατ'εικόνα και ομοίωση μετάφραση στα Ισπανικά της Cristina Rorris Michos

La muerte tiene brazos navaja
condenados
sobre un cuerpo de cristal
Y cuando lo abraza,
éste se triza 
y se evaden transparentes
la desnudez 
la poesía 
la putrefacción.


Ο θάνατος έχει χέρια λεπίδες
καταδικασμένα
πάνω σε γυάλινο κορμί.
Κι όταν το αγκαλιάζει,
κείνο ραγίζει

και φέγγουν διάφανες

η γύμνια 

η ποίηση 

η σήψη.

Διαδρομές χωρίς προορισμό

Απόρροια

των όσων είπες

στάλες βροχής

στο τζάμι του αυτοκινήτου
και των όσων
δεν τόλμησα να σου πω
άτσαλα κι αχάριστα
φρένα.
Κι όμως.
Όλα ειπώθηκαν.
Χαμηλόφωνα.
Έτσι όπως αρμόζει
σε επιζήσαντες εραστές.

Ενήλικη Λολίτα

Κάποτε

μ'ένα φιλί

δυο λέξεις από τοίχο

μια αγκαλιά ζακέτα

και πασατέμπο

ονειρευόμουν

σεντόνια ζεστά

ιδρωμένα.

Ίδιες πρωτάρες μέρες.

The wasp - Ogden Nash, Η σφήκα, μετάφραση Αφροδίτη Λυμπέρη

The wasp and all his numerous family

I look upon as a major calamity.

He throws open his nest with prodigality,

But I distrust his waspitality.

Στην σφήκα και σε όλη της την οικεία

Διαπράττω μια  ύψιστη τραγωδία

Αυτή ανοίγει ξαφνικά την  φωλιά της με γενναιοδωρία,

Αλλά εγώ δεν εμπιστεύομαι αυτή την σφηκοξενία .

The Coming Of Good Luck - Robert Herrick, Ο ερχομός της Καλής Τύχης, μετάφραση Αφροδίτη Λυμπέρη

So Good-Luck came, and on my roof did light,
Like noiseless snow, or as the dew of night;
Not all at once, but gently,--as the trees
Are by the sun-beams, tickled by degrees.

Έτσι έφτασε η Καλή-Τύχη, και στη στέγη μου ήρθε το φως ,

Σαν το αθόρυβο το χιόνι, ή όπως της νύχτας ο αχνός`

Όχι όλα με μιας, αλλά απαλά, - όπως οι κορμοί

Που απ’ του ήλιου τις ακτίνες , τους γαργαλάνε οι  βαθμοί.

Hotel - Ogden Nash μετάφραση Αφροδίτη Λυμπέρη

Μy room's shaped like a cage the sun

puts his arm right through the window

but Ι who wish to smoke and dream

use it to light my cigarette

Ι don't want to work Ι want to smoke

Το δωμάτιό μου σε σχήμα κλουβιού ο ήλιος

βάζει το χέρι του δεξιά μέσα από το παράθυρο

αλλά εγώ που θέλω να καπνίζω και να ονειρεύομαι

το χρησιμοποιώ για να ανάψω το τσιγάρο μου

δεν θέλω να δουλεύω να καπνίζω θέλω

Μαθήματα πιάνου σε ταράτσα

Θα μπορούσαν να ήταν πλήκτρα;

Αλληλουχία λευκών και μαύρων,

τα δάκτυλα σε δυάδες 

άκαμπτα

κλείνουν το στόμα του ανέμου

κι εκείνος δεν μιλά

μόνο τα εποπτεύει,

σαν παιδιά στην κούνια

λίγο πριν γλιστρήσουν,

συνθέτουν ανέμελα

την μελωδία της βροχής.

Ένας ήχος έφτασε και στο παράθυρό μου.

Χτύπα εσύ το κουδούνι.

Χάρισε μου ένα γεια

και θα κρατώ στα χέρια μου

παρτιτούρα

τα εσώρουχά σου.

Δέσμευση

Όποιο κι αν είναι

τ'όνομά σου

θα σε φωνάζω

έρωτα.

Όχι γιατί

έχω ανάγκη να στο λέω.

Τα λόγια μου σαν ειπωθούν

χορτάρια ανώφελα

σε κήπο μοιάζουν.

Μα γιατί

για μένα 

δεν είσαι αυτός

που γυρνάει

όταν

με όνομα βαφτιστικό

σαν θνητό τον αποκαλούνε.

Είσαι αυτός

που ύμνησαν

τόσες ψυχές

πριν από μένα.

Πριν καούν

και ξαναγεννηθούν

στο σώμα σου πάνω

ποιητές.

Mετεωρισμός

Προσπάθησα.

Kαι τα παιδιά ρώτησα

αν θέλουν σοκολάτα,

τις μέλισσες

αν ψάχνουν 
για λουλούδια,

τους ονειροπόλους

αν είχαν ύπνο ελαφρύ.

Προσπάθησα.

Άφησα τα μαλλιά μου

να μακραίνουν,

τα μάτια μου
 ν’ανοίξουν,

τα νύχια μου
 να χωρέσουν την σκόνη.

Προσπάθησα.

Aλλά ο αέρας φυσάει
 ακόμη στο μπαλκόνι

του σπιτιού,

τα πόδια μου

έχουν μάθει να αιωρούνται,

οι φλέβες μου

να χωράνε τον ρυθμό 
των νεύρων μου.

Kι είναι κι εκείνο το φεγγάρι

που πάντα με ικέτευε

να γίνω ένα κάποιο
 αστέρι.

Ενώ στα δόντια έσφιγγες το νόμισμα με λύσσα...

Έτρεμες.
Φορούσες λέξεις γήινες.
Οι ήλιοι που σου έδωσαν,
λίγο πριν πεις το ναι,
ξεβάφουν
ακόμη
και στην πλύση
για ευαίσθητα
πλάσματα.
Και ποιος να σε σκεπάσει;
Τα χέρια του πνιγμένου
που δεν έγιναν κουπιά
στην στεριά
δεν γίνονται
κουβέρτα.

Εμμονές

Να έχεις τα χέρια σου πλυμένα

με σαπούνι της μάνας σου

από το πατρικό

γιατί ποτέ δε ξέρεις

πότε θα σε αγγίξει

η ωριμότητα

που ευχήθηκες

σβήνοντας τα κεριά σου.

Κι αυτή λερώνει.

Πιο πολύ από τα κόκκινα εφηβικά όνειρα.

Πιο πολύ από τα σκαλιά της πολυκατοικίας 

που κάθισες να στρίψεις το τσιγάρο.

Κι είναι αλλιώς να σε βρει 

καθάριο.

Μα δε ξέρω πως με βρήκε.

Ούτε το γιατί.

Ανεπαίσθητο

Κάποτε ρώτησες 

αν την νύχτα η θάλασσα
γίνεται μελάνι
και ρέει μες στα δάκτυλα
και γίνονται τραγούδια.
Ποιος να ξέρει...
αφού σε βουνό ριζώθηκα
κι ό,τι έμαθες από εμέ
για μοίρες και για έρωτα
στο είπα δίχως χέρια.

The Red Element - Το κόκκινο μάτι, Catherine Graham, μετάφραση Αφροδίτη Λυμπέρη

The Red Element

for Miranda Hill

In my aunt's high-rise kitchen,

a turkey cools under a dish towel,

and peas, having boiled over,

simmer on the red element.

I'm looking out at the red line, the fall.

"My God," she says. "You look like Rusty."

Hand on my hip, neck bent gently,

my dead mother, standing there, about to light up.

Το κόκκινο μάτι

για την Μιράντα Χιλλ

Στην πολυώροφη κουζίνα της θείας μου,

μια γαλοπούλα δροσίζεται κάτω από μια πετσέτα για τα πιάτα,

και τα μπιζέλια, αφού ξεχείλισαν,

σιγοβράζουν πάνω στο κόκκινο μάτι.

Ψάχνω στην κόκκινη γραμμή, το φθινόπωρο.

“Θεέ μου”, λέει. “Μοιάζεις στον Rusty.”

Το χέρι στον γοφό μου, ο λαιμός λυγισμένος απαλά,

η νεκρή μητέρα μου, να στέκεται εκεί, έτοιμη ν' ανάψει τσιγάρο.

Των παθών

Στην Ορφέως
άνδρες με μαύρα χέρια
μπράτσα από τσιμέντο
και ανάσες νικοτίνης
σηκώνουν
όλο το βάρος
της διαμετακομιστικής ζωής
στην πλάτη τους.
Σάλτο από το φορτηγό
γιατί οι μηροί τους αντέχουν
κι ο χρόνος τρέχει.
Δελτία αποστολής
νηστεία και βρισιές
και κάτι λέξεις
γι'αυτούς
που δεν με είδαν
-εθνικές οδοί τα μάτια τους-
και για μένα
που δεν μπόρεσα
-βαραίνουν τα λόγια μέσα μου-
να παραδώσω
αυτοπροσώπως
αυτό το δέμα

Imago - Έντομο, Catherine Graham, μετάφραση Αφροδίτη Λυμπέρη

Imago

My life as larva has ended.

Silken girdle around my middle,

pupa blends with vegetation.

The greening gift of greener cloth,

my chrysalis — the last instar.

A swaddled change that can't be seen.

Internal systems rearranging.

Leather ripe, eclose my bind.

Shrunken leaf, laundry wet.

Pump in air, escape the crippling

drain of red. It's time, it's time.

Dew receives meconium.

Dawn, the quiet. Imago. Up.                                        

Έντομο

Η ζωή μου ως προνύμφη έχει λήξει.

Μεταξένια ζώνη γύρω από τη μέση μου,

η νύμφη εναρμονίζεται με την βλάστηση.

Το πράσινο δώρο του πιο πράσινου ρούχου,

χρυσαλλίδα μου – το τελευταίο στάδιο της μεταμόρφωσης.

Μια φασκιωμένη αλλαγή που δεν μπορεί να την δει κανείς.

Εσωτερική αναμόρφωση συστημάτων.

Δέρμα ώριμο, εκκολάπτει τα δεσμά μου.

Συρρικνωμένο φύλλο, πλυντήριο υγρό.

Αντλία στον αέρα, να ξεφεύγει από την παράλυση, διαρροή του κόκκινου. Ήρθε η ώρα, ήρθε η ώρα.

Η δροσιά παραλαμβάνει το μηκώνιο.

Η αυγή, την ησυχία. Έντομο. Σήκω.

The watch - Το ρολόι, Catherine Graham μετάφραση Αφροδίτη Λυμπέρη

The watch

Six foot three, basking in tawny heat,

sunk in his lounger, spring to September.

His face bakes like earth.

Chest hairs slice the sweat beads.

The black leather watch (he never forgot

to unstrap) ticks beside his ghetto blaster.

Cobalt eyes, silver thick hair, dentured smile,

arms folded under the crest of his chest,

he poses for fall's final mould.

*

Later, after the black skid, spin and deep

tip of the freshly polished blue Caddy;

after the crunch of skull on the dashboard;

even after the front page photo and headline:

my father's watch, still ticking,

unzipped from the O.P.P.'s plastic.

No cracks, glass smooth to touch.

Dry mud flakes sprinkle like ashes

on to my opening hand.

Το ρολόι

Ένα ενενήντα, να λιάζεται

στην καστανόξανθη ζέστη

βυθισμένος στην ξαπλώστρα του, από την άνοιξη έως τον Σεπτέμβρη.

Το πρόσωπό του να ψήνεται σαν χώμα.

Οι τρίχες στο στέρνο του να τεμαχίζουν τις σταγόνες του ιδρώτα.

Το μαύρο δερμάτινο ρολόι (δεν ξεχνούσε ποτέ να λύνει το λουράκι) χτυπάει δίπλα στο στερεοφωνικό του.

Μάτια από κοβάλτιο, ασημένια πυκνά μαλλιά, χαμόγελο από τεχνητή οδοντοστοιχία

χέρια διπλωμένα κάτω από την κορυφή του στήθους του,

ποζάρει για την τελική φθινοπωρινή μούχλα.

Αργότερα, μετά το ντελαπάρισμα, το στριφογύρισμα και το αναποδογύρισμα της φρεσκογυαλισμένης μπλε Caddilac·

μετά το συντριπτικό κάταγμα κρανίου στο ταμπλό·

ακόμη και μετά την φωτογραφία στο πρωτοσέλιδο και την επικεφαλίδα

το ρολόι του πατέρα μου, ακόμα χτυπάει,

απελευθερωμένο απ' το πλαστικό σακουλάκι της αστυνομίας.

Χωρίς ρωγμές, γυαλί λείο στην αφή.

Κομματάκια ξεραμένης λάσπης πασπαλίζουν σαν τέφρα

την ανοικτή μου παλάμη.

 

Συμμετρία

Έχω πέντε δάκτυλα

στο ένα μου χέρι

και δύο πληγές 

στο άλλο.

Στο άλλο

το χωρίς πληγές

δεν υπάρχει χέρι

μόνο πέντε δάκτυλα

και μία απορία

πως να σου γράψω

αφού οι λέξεις μου

πια

δεν θα σ' αγγίζουν;

Δεσμώτης

Ανάμεσα σε μένα και σε σένα
ένα άγχος πως θα γίνει
το και που μας ενώνει
να γίνει δέντρο
ή
θάλασσα.
Μα
το δέντρο έχει ρίζες
και η θάλασσα αιώνες.
Και το και
μια σύνδεση παρατακτική
δηλωτική
της ανούσιας
λόγιας σύνταξης.

Ας έρθει
η διάζευξη
να δώσει την λύση.
Είσαι η μέρα μου
κι εγώ η νύχτα μου.
Όλα προσωπικά.
Ίσως ποτέ να μην τα μάθεις.
Μέχρι τότε
θα'μαστε μαζί

εγώ και η θάλασσα
ή
εσύ και το δέντρο.

Μεσούσης της ανοίξεως

Κι είχαμε ένα αυτοκίνητο
ανοικτό
κι εσύ κοιτούσες τα φανάρια
κι εγώ
μετρούσα ρωγμές
και λακκούβες
και τρομαγμένα αδέσποτα
και πινακίδες δίχως όνομα
και πεζοδρόμια άδεια
και πεζούς ν' ακροβατούν στις νησίδες
και τις βρισιές σου
και τα τικ τακ των φλας
και τα σταμάτα ξεκίνα
και τα σου μιλάω
και τα είμαι εδώ με ακούς
και τα σύνελθε
κι εσύ σταμάτησες στην άκρη του δρόμου
κι έγειρες και με αγκάλιασες
κι άκουσες την ανάσα μου στο αφτί σου
κι όλα μαζί
αν τα αθροίσεις
κάνουν μια αλήθεια
μια ανάμνηση
μια συνήθεια
κι ένα γιατί
-έρχεται η ανάσταση-
και τα φανάρια μας κοιτούν
και μας προσέχουν
κι εσύ γελάς
κάτι σαν
ψέμα.

Savoir vivre

Άργησα να φυλάξω το δάκρυ μου

Κάτω απ’ το μαξιλάρι

Κι εκείνο πάγωσε

Και πήρε την μορφή

Πιρουνιού.

Με αυτό 

Τους εφιάλτες να σερβιριστώ

Καθώς τους πρέπει

Με διατάζει

ο θάνατος

Δε τρώγεται με τα χέρια.

Μεταμόρφωση

Στο μαξιλάρι 

κάθε πρωί

τα μάτια 

μικρότερα

τα μαλλιά σύρμα 

για βρώμικες κατσαρόλες

η αναπνοή 

φύλλα μουχλιασμένα 

σε σόλες κυνηγών

κι όμως

κάτι σε κάνει 

να θες 

να την λες

αυτήν την καλημέρα

λες και

μόλις ειπωθεί

όλα γίνονται 

καλημέρα.

Ακριβώς

Δεν είναι η ώρα

περασμένη.

Έχουμε ακόμη.

Εκεί γύρω στο

και της μέρας

και στο παρά

της νύχτας

όταν οι δείκτες

αγκαλιάζονται

για να σημάνουν

την χαρά της επαφής

πλησίασε κοντά

και πνίξε τον κούκο.

Αφού ο χρόνος

δεν τελειώνει

ας είναι λιγότερο

οδυνηρή αυτή η ώρα.