Χωρίς αμφιβολία

Κι όμως είμαι η ίδια.

Αυτή που έσπασε το ποτήρι

που ακούει τα κλειδιά στην πόρτα

και ντύνεται άνοιξη να σου ανοίξει

αυτή που αγαπάει την σκόνη

καθώς κάθεται αναπαυτικά στα δώρα που δεν μου χάρισες.

Είμαι αυτή που κλαίει για να σε δροσίσει

που σιωπά 

για να την ακούσεις

που αρρωσταίνει για να νιώσεις 

την θνητότητα

της μέρας.

Δεν είμαι η γυναίκα που θα ήθελες.

Ακούω στα κρυφά τα λόγια των κυμάτων

κλέβω τα όνειρα απ'τις σελίδες των ηρώων

επαίρομαι

πως κάποτε μ'αγάπησες.

Θέλω

να θέλεις

να είμαι το εγώ

δίπλα στο εγώ σου.

Κι ας είμαι κάποια άλλη.

Η ίδια με τότε.