Η μανία του ανθρώπου για ενθύμια.
Αγορασμένα ή δωρισμένα,
φτιαγμένα από εσένα τον ίδιο ή από ανθρώπους αγαπημένους. Κοσμούν την μνήμη μας, την ζωή μας.
Μας κάνουν να αισθανόμαστε ωραίες στιγμές που
έφυγαν μα υπήρξαν.
Το ωραίο είναι πάντα μελαγχολικό. Γιατί είναι φευγαλέο,
δεν αποθηκεύεται, δεν μπορεί κανείς να το ζήσει ξανά αυτούσιο. Μονάχα εντός
του.
Το πρώτο φιλί, ο έρωτας, το παιδικό δωμάτιο, οι φίλοι, για πολλούς είναι πια μόνο ανάμνηση.
Ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών, ένα σημειωματάριο με τηλέφωνα και διευθύνσεις
που δεν ισχύουν πια, που φέρνουν δάκρυα και νοσταλγία.
Νοσταλγία. Αυτός ο γλυκόπικρος πόνος και η
ανικανοποίητη λαχτάρα για επιστροφή στο γνώριμο
παρελθόν,
όταν φαντάζει μάταιο και δυσκολότερο το άγνωστο μέλλον.
Κι όταν διαπιστώσεις πως, άλλα θέλησες, άλλα αγάπησες και
άλλα έζησες,
προσπαθείς να ζήσεις λίγο ακόμη.
Να αγαπήσεις λίγο ακόμη.
Να
ερωτευθείς λίγο ακόμη.
Να νοσταλγήσεις λίγο ακόμη.
Μικροαντικείμενα στο ράφι που γεμίζουν τη ζωή μας.
