Savoir vivre

Άργησα να φυλάξω το δάκρυ μου

Κάτω απ’ το μαξιλάρι

Κι εκείνο πάγωσε

Και πήρε την μορφή

Πιρουνιού.

Με αυτό 

Τους εφιάλτες να σερβιριστώ

Καθώς τους πρέπει

Με διατάζει

ο θάνατος

Δε τρώγεται με τα χέρια.

Μεταμόρφωση

Στο μαξιλάρι 

κάθε πρωί

τα μάτια 

μικρότερα

τα μαλλιά σύρμα 

για βρώμικες κατσαρόλες

η αναπνοή 

φύλλα μουχλιασμένα 

σε σόλες κυνηγών

κι όμως

κάτι σε κάνει 

να θες 

να την λες

αυτήν την καλημέρα

λες και

μόλις ειπωθεί

όλα γίνονται 

καλημέρα.

Ακριβώς

Δεν είναι η ώρα

περασμένη.

Έχουμε ακόμη.

Εκεί γύρω στο

και της μέρας

και στο παρά

της νύχτας

όταν οι δείκτες

αγκαλιάζονται

για να σημάνουν

την χαρά της επαφής

πλησίασε κοντά

και πνίξε τον κούκο.

Αφού ο χρόνος

δεν τελειώνει

ας είναι λιγότερο

οδυνηρή αυτή η ώρα.

Βούληση για γαλάζια ρόδα

Hθελες γαλάζια ρόδα.
Σου πήρα ένα τιρκουάζ ποδήλατο να συγγενέψεις με το δρόμο.

Hθελες γαλάζια ρόδα.
Σου πήρα ένα θαλασσί στεφάνι να γυμνάσεις το πλαδαρό μυαλό σου.

Hθελες γαλάζια ρόδα.
Σου πήρα μια μπλέ ρόδα-ρόδα είναι-γυρίζει και φέρνει τα πάνω κάτω...

Μου φέρνεις δυο κάτασπρα τριαντάφυλλα.
Τα ποτίζω με μελάνι.
Αυτό ήθελες.
Πάλι από την αρχή.

Κοινωνιολογική προσέγγιση ενός περιθωριακού ουράνιου τόξου

Αυτά τα χρώματα δεν έπρεπε να βρεθούν ποτέ μαζί.
Μιλώ για τους μπλε ανθρώπους,
τους ενοχικά ξάστερους, 
αυτούς που άγονται και φέρονται 
από έναν δυνάστη Ήλιο.
Για τα πράσινα συναισθήματα, 
που τα ποδοπατούν οι περαστικοί, 
παρά το 'αγαπάμε και φροντίζουμε το πράσινο', 
που φέρουν ως σφραγίδα γνησιότητας.
Για τα κιτρινισμένα όνειρα, 
τα φυλαγμένα από χρόνια στο μπαούλο, 
που η γεροντοκόρη θα τα κληροδοτήσει άνευ λόγου 
στην παρακείμενη ενορία.
Για τα πορτοκαλί σπάνια ζώα, 
που αρέσκονται σε μεταμφιέσεις καλοκαιρινών φρούτων 
για να μπαίνουν σωρηδόν στα σπίτια, 
ξεχνώντας πως τα μεσάνυχτα από συνήθεια δαγκώνουν.
Για τα κόκκινα λουλούδια, 
αυτά που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και σεπτή ταφή 
σε τάφο του μέλλοντος αιώνος.
Μιλώ για σένα.Μιλώ για μένα.Σ’αυτήν την συνάντηση, 
μόνο η περιέργεια τελικά θα αρθρώσει λόγο.
Όλοι εμείς οι παρευρισκόμενοι, 
θα βαφτιστούμε ξανά στο όνομα του φάσματος και της δύσης 
και του πεπερασμένου, 
που ποτέ δε περατώθηκε.
Θα ζητήσουμε κάθαρση και αθανασία.
Θα βρεθούμε και πάλι μαζί.
Στον συννεφιασμένο αττικό ουρανό και κάνοντας έρωτα θα εννωθούμε.
Για τα υπόλοιπα αρμόδια ορίζεται η μετεωρολογία.

Μετεωρισμός

Τι ν' αγαπήσω;

Τις μέρες που λιώνουν με το φως της νύχτας;

Τους σκύλους που κουνούν την ουρά τους για ένα κόκκαλο;

Το ταβάνι που στέκεται όρθιο σε πείσμα της ζαλάδας μου; 

Τα δέντρα που μπορούν και λυγίζουν, ενώ εγώ αντέχω;

Τα πόδια μου που λειτουργούν μηχανικά και με πάνε σε σένα;

Τα μάτια σου που έχουν το χρώμα των εφηβικών μου ερώτων;

Εμένα;

Εμένα όταν λιώνω με το φως της νύχτας

κουνώντας την ουρά μου:

Εμένα όταν χορεύω γύρω από το κάδρο σου

και τα ζαλισμένα πόδια μου με φέρνουνε σε σένα;

Εμένα όταν σε κοιτώ στα μάτια

και βλέπω όλα τα φιλιά που χάθηκαν σε παγκάκια και ακρογιαλιές:

Ν'αγαπήσω;

Σκύλους και μέρες

ταβάνια και δέντρα

μάτια και πόδια:

Εμένα:

Κάτι σαν χάδι

Ένα χέρι έχω.

Μόνο.

Κι είμαι περήφανη

γι'αυτό.

Σκέψου να'χα δεύτερο

τι απαιτήσεις θα' χε

από μένα

το μάγουλο σου

κι η λογοτεχνία.

Έτσι

ελλιπής καθώς είμαι

δηλώνω αυτάρκης

κι αισιόδοξη.

Κανείς δε ζητά

από έναν ανάπηρο

όσα δεν μπορεί 

να δώσει.

Μα κι αν είχα

κι άλλο χέρι

κι εκείνο

θα ζητούσε άσυλο

σ'έναν φιλόξενο

γύψο.

Ορισμός παπαρούνας

Ροδαλά τα μάγουλα

όταν σε κοιτώ

στο στήθος.

Δεν είσαι εσύ καρπός

έρωτα και πρώιμης άνοιξης.

Με μεθυσμένη μέρα

μοιάζεις

που σκορπίζεται

ανάμεσα στα χόρτα.

Ένα δώρο είσαι

για τον ευαίσθητο

διαβάτη

και η μοίρα

γι'αυτόν που θέλησε

απερίσκεπτα

να σε μυρίσει.

Άνευ λόγου

Έβγαλα την καρέκλα στο μπαλκόνι.

Τέντωσα τα πόδια

και σπρώχνοντας

τα κάγκελα

το κεφάλι μου γέρνει

και ακουμπά

τον τοίχο.

Είμαι μία βάρκα

μετέωρη.

Μια κατσαρόλα άδεια.

Ένα μωρό

αγέννητο

έξω απ'τα νερά του.

Ένα φεγγάρι

που αγκυλώνει.

Μια τραμπάλα 

ξεχασμένη.

Ένα κορμί αφημένο

να νοιώθει

τις οριζόντιες σταγόνες της βροχής

-Σάββατο βράδυ-

κοιτώντας

την μπουγάδα

της απέναντι 

που ήξερε από πάντα

πως ν'απλώνει 

τ'ασπρόρουχά της

για να στεγνώνουν

γρήγορα. 

Αν το θελήσεις

έλα και κάνε με

αιώρα

απάνω μου να είσαι

και ν'αναρωτιέσαι 

τι με κάνει 

να γίνομαι

τις νύχτες με βροχή

σταγόνα

για να σε χωρέσω.

Οίκτος

Συμπονώ 

εκείνο το κορίτσι

που στο χέρι του

μέσα 

δεν είχε άλλα δάκτυλα

να γεμίζουν 

την χούφτα του.

Εμένα

που'χα άλλα είκοσι

καλοαναθρεμμένα

και μια έλλειψη

επιθυμίας

να με αγγίξουν

ποιος με σκέφτεται;

Sabiduría culinaria - Μαγειρική σοφία

La crudeza

no es siempre sabrosa.

Mordientes las miradas

manifiestan su asco.

La catarsis precisa

requiere un ejecutor severo.

Impasible

en la partición de la plenitud.

Él sólo puede

apagar la llama externa

quemando el cuerpo de la razón.

(traducción exacta a la poética

de las palabras del ama de casa

en el momento en el que su mundo

rota

alrededor de una cacerola

sofriendo cebollas)

Η ωμότητα
δεν είναι πάντα εύγευστη.
Δηκτικά τα βλέμματα
Εκδηλώνουν τον αποτροπιασμό τους.
Η απαιτούμενη κάθαρση
Προϋποθέτει αυστηρό εκτελεστή.
Ασυγκίνητο
στην κατάτμηση της ολότητας.
Αυτός μόνο μπορεί
Να σβήσει την εσωτερική φλόγα
Καίγοντας το σώμα της αιτίας.

(ακριβής μετάφραση εις την ποιητικήν
Των λόγων της νοικοκυράς
Την ώρα που ο κόσμος της
Περιστρέφεται
Γύρω από μια κατσαρόλα
Τσιγαρίζοντας κρεμμύδια)

Mario Domínguez Parra – Μετάφραση

Ραντεβού με την Frida

Στο σώμα μου

στερεώνονται

τόμοι εγκυκλοπαίδειας

γι’ανακύκλωση

μια εγκυμοσύνη 

μισή

μοιρολόγια 

για την άνοιξη

και βίδες

προς απόσυρση.

Μόνο το σώμα σου

απροσδόκητα

αιωρείται

Ασκήσεις αϋπνίας

Είχα πάντοτε την ανάγκη

να μετρώ

όσα βλέπω

και να κάνω την επαλήθευση

να τα κατατάσσω

σε ζυγά και χρήσιμα

μονά και τελειωμένα.

Έξω απ'την πόρτα του γιατρού

σαράντα τα κόκκινα πλακάκια

μπροστά στα μάτια της δασκάλας

πενηνταέξι άδεια βλέμματα

οι σταθμοί του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο

τριανταεννιά

η ώρα όταν κοιτώ το ρολόι

σταθερά δώδεκα και εφτά πρώτα λεπτά

τα σ'αγαπώ που έχω μοιράσει τρία'

σε σένα 

μισό λεπτό

να τα υπολογίσω

αυτά που μου χρωστάς

θα τα βρούμε αλλιώς

μου είπες

και άρχισα να μετράω

κι έφτασα στο ένα

και ήταν ένα 

ώσπου 

κόπηκε στην μέση

κι ήταν πια 

για σένα δύο

για μένα 

μισό

κι αποκοιμήθηκα.

Τα θέλγητρα της άνοιξης

Δεν κρατήθηκε.

Άνοιξε το στόμα της 

κι ένα σμήνος μέλισσες

έτοιμες για έρωτα

άρχισαν να τσιμπάνε

το ροδαλό κορμί του.

Ούρλιαξε από τους πόνους.

Έκλαψε.

Κι αυτό ήταν έρωτας.

Σύγχρονη ποίηση

Εντός συνόρων

Αθηνών και περιχώρων.

Λεωφόροι,μετρό,σούπερ μάρκετ,

κάτι φανάρια κόκκινα

αδέσποτα περιστέρια,

καμιά ταινία τις τέταρτες,

λογαριασμοί απλήρωτοι,

προσδοκίες για δουλειά,

ποτά και καφέδες

κι ένα κρεβάτι υπέρδιπλο,

να χωρά

όλο το μικροαστικό

όνειρο

της ενήλικης ευδαιμονίας.

Και να πεις

πως δεν προσπάθησα

να περάσω απέναντι,

αλήθεια θα' ναι.

Κι αυτό

κάπως

τα βράδια με πονάει.

Αντί επικήδειου

Αυτός που δεν μιλά

έχει τις λέξεις όσων μίλησαν

στο στόμα του

και προσπαθεί

να τις καταπιεί

να τις χωνέψει

να γίνει εκείνος 

το κύμβαλο της σιωπής

που θα ακουστεί

σαν σωπάσουν

οι καμπάνες που καλούν

τον λυπημένο

να κλάψει 

όρθιος

στην πλατεία.

Χωρίς αμφιβολία

Κι όμως είμαι η ίδια.

Αυτή που έσπασε το ποτήρι

που ακούει τα κλειδιά στην πόρτα

και ντύνεται άνοιξη να σου ανοίξει

αυτή που αγαπάει την σκόνη

καθώς κάθεται αναπαυτικά στα δώρα που δεν μου χάρισες.

Είμαι αυτή που κλαίει για να σε δροσίσει

που σιωπά 

για να την ακούσεις

που αρρωσταίνει για να νιώσεις 

την θνητότητα

της μέρας.

Δεν είμαι η γυναίκα που θα ήθελες.

Ακούω στα κρυφά τα λόγια των κυμάτων

κλέβω τα όνειρα απ'τις σελίδες των ηρώων

επαίρομαι

πως κάποτε μ'αγάπησες.

Θέλω

να θέλεις

να είμαι το εγώ

δίπλα στο εγώ σου.

Κι ας είμαι κάποια άλλη.

Η ίδια με τότε.