Ενήλικη Λολίτα

Ένα καλοκαίρι
νόθο παιδί
του έρωτα
και μια πέτρα
το σώμα της
ακουμπούν
φλούδα από καρπούζι
το στήθος της
σπαρταράει
στην λάβα
των δακτύλων τους.
Πόσο πονάει
το χάδι
που δεν το θέλησες;

Αμπέλια οι υποσχέσεις
και το κρασί τους θάλασσα
για να μοιράσεις
τα έχε γεια σου
κι όλες σου τις πέτρες.
Τι άλλο έμεινε
στις τσέπες
τα βράδια θα το ψάξεις.

Μία μία να χαθούν
οι ιδρωμένες νύκτες
που ρίζωσαν
φύκια στην αυλή σου
να τα κοιτάς και ν' απορείς
ποιος φύτεψε
το αλάτι στο κορμί σου.

Πως έγινε και χάθηκε
ο Αύγουστος ετούτος
κι η νιότη των ματιών σου
πριν ακόμη φιληθείς
απ' τις στάχτες του ήλιου
αργά
πολύ αργά
θα το σκεφτείς
καθώς θα πνίγονται
μπροστά σου

οι άνδρες και τα όνειρα
η ομορφιά και τα μελτέμια
κι εσύ
εσύ;

Ως το τέρμα

Θα τρέξω 

μέχρι εκεί 

που η απόσταση 

ανάμεσά μας

δεν θα 

διανύεται 

με πόδια.

Καρτ ποστάλ

Κι έβλεπα 

τα καράβια να περνούν

ένα ένα

να χάνεται

πίσω από τον βράχο μας

τον ολόδικό μας

κι ένοιωθα

τις μέρες να περνούν

και μία μία

να χάνεται

μέσα στα σκοτάδια μας

τα εντελώς δικά μας.

Αν μ'αγάπησες

ξημέρωσε με.